کاسه گدایی

ماده 7- دولت مجاز است حداكثر تا پنجاه درصد (50%) خالص وجوه حاصل از اجراء این قانون را در قالب بندهای زیر هزینه نماید:
الف- یارانه در قالب پرداخت نقدی و غیر نقدی با لحاظ میزان درآمد خانوار نسبت به كلیه خانوارهای كشور به سرپرست خانوار پرداخت شود.
ب - اجراء نظام جامع تأمین اجتماعی برای جامعه هدف از قبیل:
1- گسترش و تأمین بیمه های اجتماعی، خدمات درمانی، تأمین و ارتقاء سلامت جامعه و پوشش دارویی و درمانی بیماران خاص و صعب العلاج.
2- كمك به تأمین هزینه مسكن، مقاوم سازی مسكن و اشتغال.
3- توانمندسازی و اجراء برنامه‌های حمایت اجتماعی. 

با مطالعه قانون هدفمند کردن یارانه ها آشکار می شود ادعای هزاران ساعت کارشناسی برای نوشتن این لایحه دو سه صفحه ای مبهم و بی در و پیکر و کودکانه و این همه زد و خورد برای تصویب آن در پارلمان، یک لطیفه تلخ بوده است. مخلص کلام این قانون این است که پنجاه درصد یارانه ای که از زمان شکل گیری دولت مدرن تا کنون، به مردم داده می شد ظرف پنج سال کم شود. خب این که این همه دعوا ندارد. این همه قهرمان سازی ندارد. این همه برو بیا ندارد. طی پنج سال بطور ناملموس این میزان یارانه را کم می کردید. دیگر لازم نبود کاسه گدایی بدهید دست مردم. لازم نبود دولت - با اینکه رسما و علنا دارد پنجاه درصد سوبسیدها را کاهش می دهد- خود را ولی نعمت مردم کند و همان پولی قبلا بطور نامحسوس می گرفته اند، پنجاه درصدش را با منت و خفت در کاسه هایشان بیندازد. لازم نبود که معلم و کارمند و کارگر و مدیر و حسابدار و ... را خوشه چین خوان فضل و رحمت خود کنید. اگر این ملت آنطور که صبح تا شب می گویند، شریف است و بزرگ، هیچ وقت صدقه(=یارانه در قالب پرداخت نقدی و غیر نقدی) قبول نمی کرد. کاش مردم می فهمیدند.