شعر و فلسفه

آقاي یدالله موقن، آثار فلسفي در جامعه ما مخاطب زيادي ندارد. آيا اين مسأله به تفكر عرفاني و شاعرانه ايرانيان برمي گردد؟ چون مي گويند شعر و عرفان با عقلانيت چندان سازگار نيست.*
ج. دقيقاً همين است. لوي برول كه هم اكنون كتاب «كاركردهاي ذهني در جوامع عقب مانده» اش را در دست چاپ دارم، معتقد است كه ذهن انسان ابتدايي، ذهني عرفاني و شاعرانه است. عرفاني را البته به آن معنايي كه ما به طور اخص به كار مي بريم، به كار نمي برد. يعني همه چيز را در هم خلط مي كند. ذهنيت شعري هم يك نوع ذهنيت اسطوره اي است. اصلاً مربوط به عصر اسطوره ـ شعري بشر است. شاعر كسي است كه ساخت ذهني اش اسطوره اي باشد. اگر ذهنيت اش عقلاني باشد گمان نمي كنم بتواند شعر خوب بگويد يا خوب شعر بگويد. طبيعي است در چنين جامعه اي آثار فلسفي خوانندگان اندكي داشته باشد. (منبع)

وقتی آدم یک فرد همفکر ولی چندین برابر باسوادتر از خودش می یابد چقدر مشعوف می شود!